Als kind was ik, zoals mijn moeder zei, een echte kieskauwer. Daarmee bedoelde ze dat ik eindeloos op mijn bietjes zat te malen, zonder het door te slikken. Uiteindelijk met heel veel water, slikte in de drab door. Drab ja. Een ander woord is er niet voor. Moeders kotsmisselijk van het aanblik. Ik kotsmisselijk van haar ‘kookkunsten’.
Toen ik wat ouder werd besloot ik die bietjes maar te prakken met aardappels, te bestrooien met heel veel kaas en dit in de oven te grillen.
De bietjes waren nog steeds verschrikkelijk, maar die kaaskorst maakte veel goed. En eerlijk? De combinatie was nog erger dan alleen bietjes. Maar dat ging ik niet toegeven natuurlijk. Ze zei het keer op keer: ‘wacht maar tot ik dood ben. Dan doe je een moord voor mijn lekkere bietjes’.
(Ze leeft inmiddels al 14,5 jaar niet meer. Ik gruwel nog steeds van bietjes. Zelfs als een vriendinnetje van de meiden komt eten, die graag bietjes eet, sta ik vol afschuw bietjes te verwarmen. )
Steeds vaker stond ik zelf te koken, te experimenteren. Mijn moeder vol afkeuring toekijkend wat ik deed. Maar ik at álles op.
Ik merk het ook aan mijn eigen kinderen. Als ze helpen met koken, daarbij zoveel mogelijk zelf mogen bepalen, eten ze vrijwel alles. Soms niet, maar door ze mee te laten denken beseffen ze dat ze met kruiden en verschillende bereidingswijzen, de smaak kunnen sturen.
Soms koken we écht samen, soms hebben ze een hoekje in de keuken waar ze zelf wat rommelen.
En als ze niet helpen? Dan zet ik van alles op tafel zodat ze zelf aan tafel nog wat kunnen uitproberen, bijvoorbeeld knoflook, uitjes, kruiden.
Kookboeken helpen daar goed bij. Met regelmaat spitten we alle boeken door, op zoek naar leuke combinaties.
